Li parçeyekî welatê me, li Rojavayê Kurdistanê Şoreş pêk tê. Weke komeke rojnameger, da ku em vê Şoreşê nêz ve bişopînin, fêm bikin û bidin fêmkirin nîqaşeke dimeşînin. Mirov dikare çi bike? Ji ber ku rojane pêşketin çêdibin, em nikarin bigihêjin leza Şoreşê. Plansaziyeke me ya dîtir nagire, kêm dimîne. Ji ber vê karê ku divê ewilî pêk were, çûyina qada Şoreşê ye. Divê em Şoreşê bibînin, bêhna wê bikşînin hundirê xwe; divê em li gel şoreşgerên vê Şoreşê nîqaş bikin, notên xwe bigirin, wêne û dîmenên xwe bikşînin… Ya herî girîng jî divê em fêm bikin… Piştî gelek nîqaşên bi vî rengî em amadekariyên xwe dikin û dikevin rê. Armanca me qeyidkirin, fêmkirin û dayina fêmkirin e. Em armanc dikin ku belgefîlm û rêzenivîsên ku bikaribin Şoreşê vebibêjin amade bikin.
Xebata ku pirtûkên di destê we de derxistine holê jî li ser esasê lêgerîneke wisa derket holê. Me di zivistana 2013’an de dest bi vê xebatê kir. Lê di 2014-15’an de zêdetir em lez bûn û xebata me têgihîştî bû. Li Kurdistanê meşandina xebatên rojnamegeriyê, weke her karek û qadeke din a xebatê, divê tu gelek karan di nava hev û din de bimeşînê. Carna tiştên ku divê tu ewilî pêk bînê diguherin, carna jî şert û merc nahêlin ku plansaziyên te pêk werin. Bêyî ku em binepixînin, em dikarin bibêjin ku her serdemeke me ya vê xebatê bi serê xwe dibe pirtûkek. Lê me nexwest ku çavdariyên xwe di van pirtûkan de pir zêde derxînin pêş. Lewma divê ne em, yên ku di ber vê şoreşê de canê xwe danîne holê biaxifîbana. Ji ber ku baweriyeke me ya bi vî rengî hebû, em gihêştin biryareke wisa. Ango ne em, dê çalakiya şoreşê û şehîdên şoreşê, Şoreşê vebibêjin. Em ê neaxifin, dê lehengtî û fedakariyên şehîdên şoreşê biaxifin.
