Zamanın evrenin nabzı olduğunu duyumsadığımız ve şiirin doğanın kalp atışı olduğunu hissettiğimiz andan beri; heybemizdeki ekmeğin yanına, tuzun yanına, şiirde koyarız. O günden bu yana gerilla olmanın türkülü bir tadı var ve dağ yürüyüşleri uçuşlara benzer nice zamandır.
Öznesi şiirdir dağların nice zamandır. Dağ gerillasız, gerilla şiirsiz değildir nice zamandır. İnsan duygu ve düşüncesinin değmesiyle anlamlaşan şiir en çokta insanlık için dövüşenlerin dilidir. Aklımızın somutlaştığı, maneviyatımızın derinleştiği bütün eylemlerimizin ifade bulduğu, anlam kazandığı değerler dünyasıdır şiir… Gerillanın direnişi en çokta şiirlerinde saklıdır. Bu anlamda şiir bir eskilerin kaybolmayan dilidir. Dağlarda bunca şiirlerin yazılması tarihi bir izdüşümü bağrında taşır. Bu gün kaybedilmek istenen insanlığın sesi gerillaların yüreğinde şiirsel bir çığlığa dönüşüyor.
Vahşice talan edilmiş beyinlerimizin ve işgal edilmiş yüreklerimizin iyileşmesi ve yaşamı tekrar diriltmesi, ana tanrıçaların dili olan şiiri unutmamak ile mümkün ki- bu gerillanın yaşam gayesi. Hakîkatê en yakın mekanın dağ olduğuna ve dağlarda yaşayan gerillaların dilinin şiirsel olduğuna tanık olanlar olarak gerillanın duygularından bir demet şiirle selamlıyoruz tüm insanlığı.
Unutmamak gerek ki şiir ölürse insanlıkta ölür.
